Dla dziecka to krok ku samodzielności, dla rodzica – szkoła zaufania i odpuszczania kontroli. Jak przygotować się do tej zmiany, żeby obie strony czuły się bezpiecznie, a wspomnienia zostały z Wami na lata? Podpowiadamy, jak wspierać dziecko i… siebie.
Jak pomóc dziecku przełamać strach przed pierwszym obozem?
Pierwszy samodzielny wyjazd to ogromne przeżycie – zarówno dla dziecka, jak i dla rodziców. To moment, w którym staje ono na progu samodzielności, a my – dorośli – uczymy się, jak mu w tym towarzyszyć. Jak więc przygotować dziecko (i siebie 😊) na tę wielką przygodę, by nie była ona źródłem stresu, a pięknym wspomnieniem na całe życie?
PORADA NR 1: Gotowość to nie tylko wiek, to przede wszystkim emocje
Nie ma jednej właściwej odpowiedzi na pytanie: „Kiedy jest dobry moment na pierwszy obóz?”. Dla jednych dzieci to będzie ósmy rok życia, dla innych dopiero dziesiąty. Kluczowe jest to, czy dziecko potrafi na co dzień funkcjonować bez rodziców, bez odczuwania przemożnej tęsknoty. Jeśli tak – jest duża szansa, że poradzi sobie także na koloniach.
Ważne jest, by nie kierować się jedynie entuzjazmem dziecka. Czasem radosne „Chcę jechać!” może być chwilowym zrywem, który zgaśnie pierwszego wieczoru w ośrodkowym domku. Z drugiej strony – jeśli dziecko od dawna z ciekawością wypytuje o kolonie, mówi o tym, że chciałby pojechać, że kolega już był albo jedzie w tym roku, to znak, że sam dojrzewa do tego kroku.
PORADA NR 2: Małe rytuały, które pomagają
Pakowanie się na kolonie może być świetną okazją do wspólnego spędzenia czasu i oswojenia dziecka z myślą o wyjeździe. Róbcie to razem – pokaż mu, jak się pakuje, co i gdzie włożyć do walizki. Skorzystajcie z przygotowanej przez nas listy rzeczy (pod każdym obozem „Co zabrać na obóz”) lub stwórzcie własną, a przy okazji opowiedz, po co mu dwa ręczniki, jak ogrzać się „na cebulkę”, i że zgubienie pasty do zębów to nie koniec świata – wystarczy zgłosić to wychowawcy.
Pozwól dziecku zabrać coś swojego: ulubioną przytulankę, książkę czy poduszkę.
Obejrzyjcie wspólnie zdjęcia ośrodka oraz zdjęcia z różnych obozów sportowo-rekreacyjnych, tematycznych zamieszczonych na naszej stronie. W ten sposób miejsce, do którego przyjedzie dziecko nie będzie mu się wydawało obce, a przyjrzenie się temu, co dzieje się podczas obozów, jakie są zajęcia i że dzieci na nich są szczęśliwe i roześmiane spowoduje, że nasz „pierwszak” poczuje się pewniej i będzie budował w sobie obraz atrakcyjnej przygody.
Porozmawiajcie o roli wychowawcy, pielęgniarki, o harmonogramie dnia (koniecznie skorzystajcie z harmonogramu zamieszczonego pod obozem).
Wszystkie te działania sprawią, że dziecko poczuje się pewniej, a wyjazd zacznie się jawić, jako zapowiedź fantastycznej zabawy.
PORADA NR 3: Telefony tylko w określone dni?
Mamy ku temu przynajmniej dwa powody:
W sunsportowych obozach stawiamy na radość, przygodę oraz zaangażowanie dzieci w to, co dzieje się tu i teraz. Dlatego rozmowy telefoniczne z rodzicami odbywają się tylko w wyznaczone dni. To nie przypadek – wiemy z doświadczenia, że kontakt z domem może niepotrzebnie wzmacniać tęsknotę, ale także nieograniczony lub częstszy dostęp do telefonu skupia uwagę dzieci na działaniach on-line. A nam zależy, aby uczestnicy naszych obozów zbudowali relacje koleżeńskie, nawiązali kontakt z grupą rówieśniczą i dostrzegli, że w realnym świecie człowiek jest bardzo interesujący i wartościowy. Program obozów jest bardzo bogaty i wypełnia każdy dzień turnusu. Nasze hasło sezonu, „Zaloguj się do przygód!”, to nie tylko slogan, jednak zachęcamy do odłożenia elektroniki i pełnego zanurzenia się w prawdziwych przygodach oraz budowania relacji w realnym świecie. Warto w pełni korzystać z dzieciństwa!
Obozy bez telefonów, a raczej ograniczenie rozmów pozwala dzieciom skupić się na zabawie i budowaniu relacji, a jednocześnie daje im pewność, że będzie wyznaczony moment na kontakt z bliskimi. Zbyt częsty kontakt często wywołuje tęsknotę – zamiast angażować się w obozowe aktywności, dziecko myślami wraca do domu. Tymczasem przy mniejszej liczbie rozmów dzieci łatwiej wchodzą w rytm dnia, otwierają się na nowe doświadczenia i lepiej radzą sobie z emocjami. Zachęcamy do zaufania naszym wychowawcom oraz sprawdzonym, sunsportowym sposobom wspierania dzieci w budowaniu samodzielności – naprawdę działają.
PORADA NR 4: A co z odwiedzinami?
Rozumiemy, że chęć zobaczenia dziecka i przekonania się, jak sobie radzi, jest naturalna. Oczywiście odwiedziny na koloniach są możliwe, jednak warto pamiętać, że nasze turnusy trwają maksymalnie 10 dni – to naprawdę niewiele, a każda godzina jest wypełniona aktywnościami i atrakcjami. Z doświadczenia wiemy, że odwiedziny – choć pełne dobrych intencji – często wywołują u dzieci silną tęsknotę, a czasem również łzy i trudności z powrotem do zajęć. Dlatego zachęcamy, by decyzję o odwiedzinach dobrze przemyśleć. Jeśli jednak zdecydują się Państwo na przyjazd, prosimy pamiętać, że z uwagi na dobro wszystkich uczestników oraz względy organizacyjne i wychowawcze, pobyt na terenie ośrodka ograniczamy do kilkunastu minut w stołówce. Istnieje możliwość zabrania dziecka poza ośrodek po podpisaniu stosownego oświadczenia o przejęciu opieki, jednak i w takim przypadku prosimy, by czas spędzony poza obozem był krótki i nie kolidował z zaplanowanymi zajęciami. Warto mieć również na uwadze, że obecność rodziców tylko niektórych uczestników może być bardzo trudnym doświadczeniem dla pozostałych dzieci. Widok rówieśnika przytulającego się do mamy czy taty potrafi wywołać łzy u tych, do których nikt nie przyjechał – nawet jeśli jeszcze chwilę wcześniej świetnie się bawili. To jeden z powodów, dla których ograniczamy odwiedziny na terenie ośrodka.
PORADA NR 5: Tęsknota to nie porażka
Jeśli dziecko na obozie tęskni, to nie znaczy, że sobie nie radzi. Tęsknota jest naturalna i zwykle dotyczy dzieci w różnym wieku. Tęsknią i 8-latkowie i 14-latkowie. Najtrudniejsze są pierwsze trzy dni – wtedy dzieci dopiero się poznają, uczą się rytmu dnia, przyzwyczajają do nowych osób. Ważne, aby dziecko potrafiło się bawić i angażować w zajęcia, a tęsknota pojawiała się od czasu do czasu – stanowiła krótkie epizody.
Jeśli dziecko zadzwoni z płaczem i powie: „Mamo, zabierz mnie stąd!”, zachowaj spokój. Porozmawiaj z wychowawcą – dowiedz się, jak maluch funkcjonuje poza telefonem. Czy uczestniczy w zajęciach? Czy je? Czy śmieje się z rówieśnikami? Jeśli tak – to prawdopodobnie stres, nie dramat. Pomóż mu to przetrwać – umówcie się, że spróbuje jeszcze dwa dni. Poproś o kontakt przed południem, a nie wieczorem – wtedy jest mniej emocji. Staraj się dziecko motywować i nie przekazywać mu (choćby w głosie) swoich obaw. Od tego, jak Ty poprowadzisz rozmowę wiele zależy.
Małe wsparcia – duże efekty
- Nie strasz – nie mów: „Zobaczysz, tam nauczą Cię porządku!”. Bo dziecko pomyśli, że to kara, a nie przygoda.
- Kieszonkowe – ustalcie „dniówkę”. Bywa, że dzieci wszystkie środki wydają dnia pierwszego.
- Poznaj wychowawcę – przywożąc dziecko, masz okazję zobaczyć warunki, poczuć atmosferę i zyskać spokój. Pożegnaj się krótko, z uśmiechem – to buduje w dziecku przekonanie, że wszystko będzie dobrze.
Gdy jednak się nie uda…
Zdarza się, że mimo starań, wyjazd okazuje się zbyt trudny. Jeśli dziecko nie angażuje się w zajęcia, nie nawiązuje relacji z innymi uczestnikami, nie je, ma problem ze snem, a działania motywacyjne wychowawcy i Twoje nie działają – może to sygnał, że to jeszcze nie ten moment. Niech powrót do domu nie będzie karą ani dowodem porażki. Tych kilka dni, w ogóle podjęcie próby należy uznać za sukces dziecka!
